Sınıfından çok sevdiği bir arkadaşı var. Çok iyi anlaşıyorlar. Ebeveynleri birlikte. Annesi ve oğlumun arkadaşı bize geldiler. Anne çok tatlı. Sohbet muhabbet, kahve falan derken birden gülerek ,
-Bizim oğlan da bizim boşanmamızı istiyor. dedi.
-!?? Çok mu kavga ediyorsunuz yanında , ya yapmayın..
-Yok canım, (tahtaya vurarak) Senin oğlan , benimkine "benim iki evim var, iki bisikletim , iki yatağım var, annemle oraya, babamla buraya gidiyorum ....vs diye öyle bir anlatmış ki, pazar günü yatakta ortamıza yattı, hadi ama boşanın yaaa ben hep aynı evde mi olucamm, diye bağırdı. Sonra öğrendik ki sizin ki imiş ilham kaynağı..
Neyse gittiler falan.. Bilemedim ne düşüneceğimi, ne diyeceğimi. Oğlanla konuşsam mı , ne desem , ne demesem..
Vazgeçtim. Konuşmadım. Onun ne aşamalardan geçtiğini , ne kadar zorlandığını hissedebiliyorum . Büyük ölçüde de atlattığını biliyorum. Çok sevdiği arkadaşıyla da ne konuşup ne konuşmayacağını kendi belirlesin.
Bence...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder